We waren verwittigd, het zou gaan regenen op zaterdag. Uitgedost met de nodige regenkledij vertrokken 10 moedigen, in het kielzog van Pierre, van de Merselborre naar Sint Niklaas.

Pierre gidste ons via het spoor naar de Dender tot in Dendermonde waar we verder de Schelde volgden en nadien de Durme. Quasi de hele voormiddag viel de regen constant op ons neer. Onze eerste stop aan het station van Aalst was welgekomen: niet het “coolste” café van Aalst maar we konden ons even opwarmen en dat deed deugd. Ik fietste net achter Pierre toen ik plots één en dan een tweede “balpen” uit zijn fietszak zag vallen. Wat bleek, het waren Pierre’s insulinepennen!!!!

Het plan was om onze boterhammetjes op te eten in het clublokaal van de Dendermondse Watervereniging. Eens aangekomen bleek zaterdag hun sluitingsdag te wezen! Daar stonden we dan, voor een gesloten deur net op het moment dat de regen met bakken uit de hemel viel. Gelukkig was er een overdekt terras waar we ons installeerden zodat we droog onze bookes konden opeten. Echter, de sanitaire stop was iets moeilijker, zeker voor wie dringend moest. En weeral hadden we een meevaller: de uitbaters kwamen even langs en waren zo vriendelijk ons gebruik te laten maken van de sanitaire voorzieningen!

In Tielrode zouden we het veer over de Durme nemen. We merkten dat we net de overvaart van 11u niet zouden halen en dus waagde Erik zich aan een sprint om de veerman te vragen even te wachten. Alle moeite voor niets. Er was geen veerman te bekennen. We hebben ons dus op de boot geïnstalleerd en braafjes een half uur op de jonge veerman gewacht. Gelukkig bleven de hemelsluizen deze keer dicht.

In de namiddag werden de opklaringen talrijker. In Hamme was het tijd voor onze namiddagstop. Net binnen openden de hemelsluizen zich in alle hevigheid. Van een perfecte timing gesproken.

Bij onze aankomst in Sint Niklaas werden we verwelkomd door Marleen, Roel, Nadine en Tore die met de wagen waren gekomen; 80 km in de regen fietsen zagen ze niet echt zitten. De fietsen werden gestald in een vergaderzaal: niet hoog maar wel droog!

Na een deugddoende douche waren we klaar voor het aperitief, een lekkere maaltijd en een gezellige avond. Het verslag van onze terugkeer naar Vlezenbeek neemt Nadine voor haar rekening.

Om halfzeven word ik héérlijk uitgerust wakker in deze mooie strakke wit-zwart kamer naast mijn man die nog in de armen van Orfeus…euh…Orfea toeft. Het diner was licht en lekker gisteravond, de compagnie, de ‘moral’ en de sfeer top!

Het zonneke probeert nu de overhand te halen in de lichtgrijze hemel, wat haar héél zeker spoedig zal lukken vandaag.

Vlug een lekker doucheke en om iets voor 7u. staan we in de ontbijtzaal, waar we de eersten al niet meer zijn. Marleen en Roel, samen met ons de (letterlijk vandaag) ’zondagsrijders’, die ook met de wagen kwamen, zitten er al. Het buffet is overheerlijk en gul: Van grote keuze aan koffies en theetjes, versgeperst fruitsap en fruit, zachtgekookte eitjes en omelet, verschillende kazen, fijne vleeswaren, …over yoghurt en zelf te bakken wafeltjes tot ontbijtgranen…

Intussen is ’t uit met de rust en vult deze kant van de zaal zich met een vrolijk geroezemoes dat nét binnen de aanvaardbare decibellekes blijft ;-)…

Om 8.30u. stipt bestijgen we onze fiets, na afscheid van Roel, Marleen en Tore. Bij deze laatste werd alle bagage ingeladen in de wagen, zodat niemand morgen speciaal daarvoor terug moet opkomen. Dankjewel, hoor…

Rustig rijden we de parking van Hotel Serwir af. Onze ‘Retour’ kan beginnen, in korte mouwtjesweer dat enkelen al volop adopteerden.

We volgen de Westelijke route om het nog ingedommelde Sint-Niklaas uit te rijden richting Temse. Weldra ruilen we de stedelijke omgeving in voor méér groen. We volgen de knooppunten tot Tieltrode in het mooie, aparte land van Waas. Deze streek tussen de Nederlandse grens en de Schelde en de Durme, werd door noeste Oost-Vlamingen eeuwen geleden al vruchtbaar gemaakt. Polders, slikken en schorre en kreken in ’t noorden enerzijds en de Vlaamse zand-leemvlakte eronder anderzijds, werden door de eigen’wazige’, maar volhardende voorouders van de huidige Waaslanders omgetoverd in een bloeiende landbouw- en verstandig ingeplande industrieregio.

Wij fietsen louter door ’t groen: Oevers met hoge grassen, kleurrijke bloemen en lommerrijke bomen… En ook hier, net zoals in de stadskern van Sint- Niklaas, geuren vooral de lindebomen bedwelmend heerlijk. ‘k Wou dat ik hier het parfum kon toevoegen ;-)… En.. het vrolijke geluid van alomtegenwoordige vogels. De rivier stroomt nu links, amper enkele meters dieper dan het prachtige, brede fietspad, vrolijk meanderend. Hier is fietsen zoals fietsen moet zijn: relax, vrij, zorgeloos, Zennnn…

Ineens wordt mijn aandacht getrokken op een lieflijk tafereel, een paar tientallen meters dieper, rechts!

Dit zag ik sinds onze memorabele 3-daagse fietstocht en verblijf achteraf met de D-Ploeg naar de Somme in 2007, sindsdien nog nergens anders, waar ter wereld ook (nou, ja…misschien wél in andere vormen… )

Ik heb het over een schitterend initiatief: rond Amiens de wereldberoemde ‘ Les Hortillonages’, hier in Vlaanderen: de Volkstuintjes …

Hier beneden zie je een lappendeken van rechthoekjes die in 50 tinten groen een vrolijke puzzel vormen, met hier en daar een mini-tuinhuisje, kabouterhuisje van hierboven…

Rond Amiens bezochten we ze, met bootjes ertussen varend, geleid door Jan Mertens en Micheline Wellemans (voor altijd uit de ogen, voor altijd in het hart van velen…) indertijd. Dit initiatief werd en wordt nu volop, vooral in Vlaanderen overgenomen. Stadsbewoners huren voor amper 7…8 euro/maand een zowat 300m2 stukje tuin van een geheel, nét buiten de stad, waarop ze naar hartenlust groentjes en fruit kunnen kweken in de zuivere lucht én genieten van het sociaal contact met andere moestuiniers… prachtig initiatief, toch…

Ook die 3-daagse fietstocht -nu 15 jaar geleden-, daar naartoe was begonnen met 140 km fietsen in barslecht weer de eerste dag, niet te vergelijken met gisteren en daarna …stralend zonnig weerke de ganse week.

Intussen zijn we ook de Durme met een veerboot overgestoken. We wanen ons weer ten tijde van ‘Terug naar Oosterdonk’. Deze legendarische serie, met de onvergetelijke Pietje de Leugenaar, speelde zich trouwens af in deze contreien in de jaren 60. De tijd is hier blijven stilstaan… én het trage leven.

Onze eerste koffiestop en de lunchpauze nemen we op de goeie adreskes van gisteren. Waar het goed is, kom je weer, hé 😉 …

Intussen passeerden min of meer gekende namen als Weert, Mariekerke, St-Amands (hà, da’s hier 🙂 ), Gielis, Baasrode op richtingaanwijzers en plaatsnamen tussen de hoge zomerbloeiers in de bermen (jammer dat ik niet vanop mijn fiets fotootjes kan trekken…)

Bij de veer in Appels, nabij de monding van de Dender in de Schelde, is het wat langer wachten geblazen. De veerpont vult zich met hoe langer hoe meer fietsers die willen over varen (tja, ’t is zondag,hé)…

Gaan ze allemaal meekunnen? Schipper oordeelt van wél… Wij hebben vertrouwen.

Fietsen worden weer kop-staart (nou,ja…) in ’t midden opgesteld, passagiers naar gewicht (‘oeil de Moskou’, zei mijnen bompa) geschat en over de veerboot verdeeld, en daar varen we weer. We fietsen verder op ’t het even mooie, groene, bloemrijke en op vele plaatsen het alweer naar linden geurende Denderjaagpad, laten Dendermonde zelf rechts liggen, alsook het enige industrieterrein rond Aalst wat later…

Aha, nu komen we op ‘meer gekend terrein’ en ‘we ruiken onze stal;-)’ We volgen het treinspoor Brussel-Denderleeuw vanaf Liedekerke tot ‘bijna thuis’…En daar ergens neem ik afscheid van mijn ploegmaten, met een dankbare groet –vooral ‘Mercie, Pierre!’, schakel een viteske hoger … en fiets gezwind naar de Gaspeldoornlaan, waar de ganse familie verzameld is om ons Make haar 93° verjaardag te vieren … met de legendarische gâteaus van mijn middelste zus. En… ik ben er begot vroeger dan mijnen Tore en een resem nichtjes/neefjes…

The best of both worlds… Zolang we dié, en dàt evenwicht kunnen bewaren…

De ploeggenoten rijden de Merselborre binnen voor een traditionele laatste drankje en even onder elkaar nog bijpraten, vooraleer het thuisfront te vervoegen met hun vrolijke verhalen.

Nadine